Wim, Parkipong bij TTK Real
Zes jaar geleden kreeg Wim de diagnose parkinson, een ongeneeslijke hersenziekte. Vijf jaar later richtte hij samen met pingpongclub TTK Real Parkipong op: pingpong voor mensen met parkinson.
"Door de ziekte van Parkinson gaan de cellen die het belangrijke stofje dopamine maken, langzaam kapot. Dat zorgt voor allerlei klachten, zoals moeite met bewegen, lichaamsdelen die beginnen te trillen, spieren die niet meer meewillen ... Ook denken of praten gaat steeds moeilijker. Hoe verder de ziekte vordert, hoe erger de klachten worden.”
"Door de ziekte van Parkinson gaan de cellen die het belangrijke stofje dopamine maken, langzaam kapot. Dat zorgt voor allerlei klachten, zoals moeite met bewegen, lichaamsdelen die beginnen te trillen, spieren die niet meer meewillen ... Ook denken of praten gaat steeds moeilijker. Hoe verder de ziekte vordert, hoe erger de klachten worden.”
“De ouders van mijn vrouw zijn allebei overleden aan de ziekte van Parkinson. Wij hebben hen jarenlang verzorgd. Toen ik 6 jaar geleden zelf de diagnose kreeg, stortte onze wereld in. We waren bijna met pensioen en zaten vol plannen om te reizen, te fietsen en allerlei uitstapjes te doen. Na een week vol intens verdriet, hebben we onszelf herpakt en ben ik alles wat ik maar kon vinden over Parkinson beginnen te lezen.”
“Tijdens mijn onderzoek stootte ik ook op een artikel over de beroepsgitarist Nenad Bach die door Parkinson geen gitaar meer kon spelen. Tot hij begon te pingpongen. Pingpong is een hele goede sport voor mensen met Parkinson, omdat je voortdurend je reflexen, je evenwicht en je reactiesnelheid traint. Na een half jaar kon Nenad terug gitaar spelen, na een jaar stond hij terug op het podium. Ik dacht: ‘Dat is het.’ Ik ging op zoek naar een pingpongclub in Mechelen en werd meteen warm ontvangen bij TTK Real in de wijk Tervuursesteenweg.”
“In eerste instantie vertelde ik niet dat ik de ziekte van Parkinson had. Maar na een tijdje kwam het toch ter sprake. En zo is Parkipong ontstaan: pingpong voor mensen met Parkinson. Op een jaar tijd groeide ons initiatief uit van 10 tot 32 leden. Elke donderdag spelen we 3 uur per week tafeltennis, al is het napraten in ‘t Krankske minstens even belangrijk. Het contact met lotgenoten en familieleden zorgt voor een warm gevoel van verbondenheid.”
